Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΑΓΕΥΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ, της Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου

 Αφιέρωμα στον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ 

και Παρουσίαση του βιβλίου 

"ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΑΓΕΥΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ"

της φιλολόγου Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου 

στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Λουτρακίου, 16 Σεπτεμβρίου 2017



Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Λουτρακίου του Δήμου Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγίων Θεοδώρων σας προσκαλεί σε ένα αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου «Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικές αφηγήσεις» της κας Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, φιλολόγου.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:
- Ομιλία της συγγραφέα με θέμα «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και Οκτάβιος Μερλιέ»
- Προβολή φωτογραφικού υλικού από το Αρχείο Μερλιέ
- Παρουσίαση του βιβλίου από την κα Αγγελική Μπούλιαρη, φιλόλογο, εκπαιδευτικό, συγγραφέα
- Παρουσίαση ερωτικών διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από την συγγραφέα, με       σχολιασμό και ανάγνωση αποσπασμάτων












Η παρουσίαση του βιβλίου από την Αγγελική Μπούλιαρη  



Λένε ότι η σχέση βιβλίου-αναγνώστη μοιάζει με την ερωτική σχέση. Το βιβλίο και συγκεκριμένα το εξώφυλλο πρέπει να αιφνιδιάσει την πρώτη ματιά του αναγνώστη και να του ξυπνήσει την επιθυμία να το αγγίξει. Αυτό συμβαίνει με το βιβλίο Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικές αφηγήσεις, της φιλολόγου Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου

Η έκδοση είναι προσεγμένη μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.  Όλα όσα αφορούν στην σωστή παρουσίαση και ανάδειξη του περιεχομένου (χαρτί, γραφιστικά, γραμματοσειρά, διάταξη) έχουν επιλεγεί ώστε να υπακούουν στους κανόνες της ποιότητας και της καλαισθησίας και να μας προσφέρουν ένα άριστα επιμελημένο, ποιοτικό και ελκυστικό σύνολο.

Το εξώφυλλο, εξαιρετικά καλαίσθητο, με εικονογράφηση λιτή, αλλά ατμοσφαιρική, μας εισάγει με ακρίβεια στο πνεύμα του βιβλίου, ενώ ο τίτλος, με τις λέξεις μαγευτικές αφηγήσεις, μας προϊδεάζει για απολαυστικές περιπλανήσεις στα κείμενα του Σκιαθίτη λογοτέχνη.

Το εξίσου καλαίσθητο οπισθόφυλλο μας δίνει περιληπτικά αλλά με ακρίβεια την ταυτότητα του βιβλίου:

«Ανθολογήματα του αφηγηματικού λόγου του κορυφαίου διηγηματογράφου, "ποιητή στον πεζό λόγο" της νέας Ελληνικής λογοτεχνίας, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, με διεισδυτικό τρόπο σχολιασμένα, περιλαμβάνονται σε αυτή την εκτενή μελέτη. 
Η θεματικά ευκρινής και σαφής ταξινόμησή τους επιτρέπει την ανάδειξη του πολυδιάστατου χαρακτήρα του έργου του και των ιδιαίτερων αποχρώσεων της γραφής του: του ερωτικού στοιχείου και του φεμινισμού του, του πολιτικού στοχασμού και της κοινωνικής του μέριμνας, της θρησκευτικής του πρωτοπορίας όσο και της μεταφραστικής του δεινότητας.
Προηγείται μια πλήρης και εμπεριστατωμένη παρουσίαση της ζωής, της προσωπικότητας και του έργου του Σκιαθίτη, καθώς και της γλώσσας, του ύφους και της τεχνικής του.» 
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πραγματικά, όπως διαπιστώνουμε διαρκώς κατά την ανάγνωση του κειμένου, ο τίτλος δεν διαφεύγει στο ελάχιστο από ό,τι υπόσχεται, τουναντίον είναι συνεπής και ακριβέστατος.

Το βιβλίο, πέρα από την διάρθρωση και τον διαχωρισμό των περιεχομένων, αποτελείται ουσιαστικά-νοητικά από δύο μέρη: 1) Τα αποσπάσματα από τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και 2) Τον σχολιασμό τους από την φιλόλογο Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου. 

Η συγγραφέας έχει κάνει μια σοφή και επιτυχημένη σταχυολόγηση αποσπασμάτων, τα οποία σχολιάζει με ευαίσθητη και διεισδυτική ματιά, με τέτοια ευστοχία και οξυδέρκεια, ώστε λειτουργούν ως ακλόνητα στοιχεία που μας επιτρέπουν να διεισδύσουμε στον ψυχισμό, την προσωπικότητα και το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Αυτό συμβαίνει σε πρώτο πλάνο, ενώ στο φόντο, μέσα από το συνδυασμό των αποσπασμάτων και των αντίστοιχων σχολιασμών, που γίνονται σε ωραία γλώσσα και με εύληπτο τρόπο, σκιαγραφείται επίσης η δυναμική και ακούραστη προσωπικότητα της Μαρίας ως ανθρώπου, ερευνήτριας και συγγραφέα.

Είναι απαραίτητο να αναφερθώ στη διάρθρωση του βιβλίου, στον χωρισμό του σε μέρη και κεφάλαια, τα οποία επιτυγχάνουν την σπάνια πληρότητα σε συμπυκνωμένο και ευανάγνωστο αριθμό σελίδων. Η διάρθρωση του βιβλίου είναι τέτοια ώστε να φωτίζει όλες τις πτυχές του έργου και της προσωπικότητας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, κάποιες από τις οποίες δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό, όπως για παράδειγμα του φεμινιστή, του θρησκευτικού ταγού, του μεταφραστή και του πολιτικού στοχαστή.

Οι Μαγευτικές Αφηγήσεις της Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου ξεκινούν με τον πρόλογο της συγγραφέως η οποία εξηγεί τη σχέση της με τον Παπαδιαμάντη και το πώς ξεκίνησε η ιδέα γι’ αυτό το βιβλίο, έργο ζωής για την ίδια.

Ακολουθεί ένα προλόγισμα του Θεοδόση Πυλαρινού, ομότιμου καθηγητή Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Ιονίου Πανεπιστημίου, ο οποίος χαρακτηρίζει το βιβλίο «εύχρηστο, ευχάριστο, καλαίσθητο, δείγμα αγάπης και σεβασμού».

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη.

Το πρώτο μέρος έχει τίτλο 
«ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Η σεβάσμια μορφή των Ελληνικών γραμμάτων» και περιλαμβάνει τα εξής κεφάλαια:

Η προσωπικότητα

Εδώ η συγγραφέας με χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα διηγήματα «Τα δαιμόνια στο ρέμα» και «Ολόγυρα στη λίμνη», αναφέρεται στα παιδικά χρόνια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη εντοπίζει τα παιδαγωγικά δεσμά της αρχόντισσας μητέρας στην ανατροφή του και αποκαλύπτει τις σχέσεις με τους συνομηλίκους του. 
Η συγγραφέας μας γνωρίζει, με τρόπο λιτό, εύληπτο και ευχάριστο, πολλά στοιχεία για την καταγωγή, την οικογένεια, την ανατροφή, τα παιδικά του χρόνια, αλλά και πώς όλα αυτά επέδρασαν στην προσωπικότητα, το χαρακτήρα και το έργο του.

Το έργο του

Στο κεφάλαιο αυτό, η Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, διαχωρίζει και στη συνέχεια αναλύει το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με βάση τη θεματολογία και τη δική του συγγραφική ωρίμανση. 
Εστιάζει στον θρίαμβο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη επί του διηγήματος, της μικρής φόρμας πεζού λόγου (γενιά 1880). 
Επισημαίνει τα τρία βασικά χαρακτηριστικά του έργου του: 
Τη Βαθιά θρησκευτικότητα και χριστιανική πίστη
Την Αγάπη προς της Φύση και τη Θάλασσα (ιδιαιτέρως της Σκιάθου) και
Την Αγάπη προς τους απλούς ανθρώπους, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους. 

Όλα τεκμηριώνονται από σχετικά αποσπάσματα από διηγήματα όπως: Λαμπριάτικος ψάλτης, Η Γλυκοφιλούσα, Στο Χριστό στο Κάστρο, Η νοσταλγός, Γυνή πλέουσα, Οι ελαφροϊσκιωτοι κ. ά. 

Ακολουθούν τα κεφάλαια

Η γλώσσα και Το ύφος και η τεχνική του, όπου η συγγραφέας καταδεικνύει τον εκφραστικό πλούτο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τον ρεαλισμό, την ειλικρίνεια, και το πηγαίο χιούμορ του, την τεχνική του, καθώς και τα δυνατά σημεία στα διηγήματά του, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τα έργα του: Ο έρωτας στα χιόνια, Η σταχομαζώχτρα, Η Φόνισσα, Στο Μέγα Γιαλό, Μεγαλείων οψώνια κ.ά.


Στο δεύτερο μέρος με τίτλο «Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης – ένας πολυδιάστατος συγγραφέας», η συγγραφέας των Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικών αφηγήσεων, διαχωρίζει, τονίζει και αναλύει αυτές ακριβώς τις πολλές διαστάσεις του έργου αλλά και της προσωπικότητας του Σκιαθίτη πεζογράφου, αρκετές από τις οποίες εξακολουθούν να είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό, εφόσον η κυρίαρχη εικόνα για εκείνον είναι η απλή εικόνα ενός μοναχικού και ανέραστου κοσμοκαλόγερου. Η Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου φωτίζει το πρόσωπο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τονίζει και προσθέτει λεπτομέρειες και τέλος εμπλουτίζει την εικόνα του, στα ακόλουθα κεφάλαια:

Υμνητής του έρωτα 
Πρώιμος φεμινιστής 
Πολιτικά επίκαιρος στοχαστής
Κοινωνικός καθοδηγητής
Θρησκευτικός ταγός
Δεξιοτέχνης μεταφραστής

Και πάλι τεκμηριώνει τα γραφόμενά της με άρθρα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη καθώς και με τα σωστά αποσπάσματα από το έργο του, όπως Ολόγυρα στη λίμνη, Θέρος-έρος, Ο έρωτας στα χιόνια, Οι έμποροι των Εθνών. Η Βλαχοπούλα, Η νοσταλγός, Η Φόνισσα, Η Σταχομαζώχτρα, Οι Χαλασοχώρηδες, Τα Βενέτικα, Υπό την βασιλικήν δρυν, Η επίσκεψις του Αγίου Δεσπότη εν Αθήναις κ.ά. 

Μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να μας παρουσιάσει μια κάθε άλλο παρά αποτραβηγμένη προσωπικότητα, τουναντίον γνωρίζουμε έναν Παπαδιαμάντη τολμηρό και πρωτοπόρο, επίμονο και άξιον θαυμασμού (Η συγγραφέας μας τονίζει ότι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν αυτοδίδακτος στις ξένες γλώσσες, ωστόσο το μεταφραστικό του έργο κατέχει εξέχουσα θέση στον τομέα της μετάφρασης).

Το βιβλίο κλείνει με το Επίμετρο της συγγραφέα, με όσα Είπαν οι παλιοί για τον Παπαδιαμάντη, όπως ο Παλαμάς, ο Νιρβάνας, ο Ξενόπουλος και άλλοι, με πλούσια Βιβλιογραφία, με Κριτικά Σημειώματα για τις Μαγευτικές Αφηγήσεις και τέλος με το Βιογραφικό Σημείωμα της συγγραφέα.


Έχοντας τελειώσει την ανάγνωση του βιβλίου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικές αφηγήσεις, της φιλολόγου Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, έχουμε σχηματίσει μια πλήρη εικόνα για την προσωπικότητα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ειλικρινά δεν χρειάζεται να διαβάσουμε κάτι άλλο. Μπορούμε στη συνέχεια, ανεμπόδιστοι και εφοδιασμένοι, να ασχοληθούμε αποκλειστικά με το συγγραφικό του έργο.

Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει μια θαυμάσια αρχή, όταν κάποιος αποφασίσει να γνωρίσει τον κοσμοκαλόγερο, καθώς αφού πρώτα συστήνει τον Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στον αναγνώστη, στη συνέχεια τον καθοδηγεί, τον μυεί στον θησαυρό των κειμένων του, με αγάπη, με απόλυτο σεβασμό, με ειλικρίνεια, σχεδόν με τρυφερότητα.

Σε μια εποχή που η ελληνική γλώσσα μας χάνοντας την επαφή με τις ρίζες της, χάνει τη σωστή σύνταξη, γραμματική, ακόμα και τον τονισμό της, σε μια εποχή που έχει αφεθεί απροστάτευτη, συχνά κακοποιείται, ακόμη και λοιδορείται από επικίνδυνα αδαείς, ανεύθυνους, αδιάφορους ή ακόμη και εκ πεποιθήσεως περιφρονητικούς ανθρώπους, έρχεται αυτό το βιβλίο με το σεβασμό που προείπαμε, με γνώση και επίγνωση να μας κατευθύνει στο μονοπάτι της μύησης που θα μας οδηγήσει σε ένα σημαντικό μέρος του κόσμου της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας, στον κόσμο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Είναι ένα βιβλίο, το οποίο θα χαρακτήριζα με μία λέξη, πλούσιο, που κάνει κι εμάς πλουσιότερους σε γνώση αλλά, το σημαντικότερο, πλουσιότερους και σε συναισθήματα. Γι’ αυτό εύχομαι να μαγέψει και εσάς  όπως πραγματικά μάγεψε εμένα και να σας παρασύρει στη λογοτεχνική σπηλιά με τον κρυμμένο θησαυρό αυτής της σεβάσμιας μορφής των ελληνικών γραμμάτων, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.


Ευχαριστώ!
Α.Μ.


Καλωσόρισμα και παρουσίαση της συγγραφέα Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, από την Αγγελική Μπούλιαρη


Με πραγματικά μεγάλη χαρά σας καλωσορίζω απόψε εδώ στον οικείο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγίων Θεοδώρων, για να σας γνωρίσω με ένα εξαιρετικό, πολύτιμο θα έλεγα, βιβλίο   και τη συγγραφέα του. Η ίδια αισθάνομαι πολύ τυχερή που ο δρόμος μου διασταυρώθηκε κάποια στιγμή με τον δικό τους και είχα έτσι την ευκαιρία να συναντήσω βιβλίο και δημιουργό και να επικοινωνήσω μαζί τους. Πρόκειται για το βιβλίο Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικές αφηγήσεις, Εκδόσεις ''Α. Θεοδωρίδης & Συν/τες Ε.Ε.'', 2015, και τη συγγραφέα του, φιλόλογο, κα Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, που έχουμε την χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε εδώ απόψε.

Θα επιχειρήσω, λοιπόν, να σας συστήσω βιβλίο και δημιουργό, με λόγια όσο γίνεται πιο σύντομα αλλά ουσιαστικά. Και θα ξεκινήσω με τη συγγραφέα Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, για την οποία όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω ο τίτλος της φιλολόγου δεν αποκαλύπτει όλες τις δημιουργικές πτυχές της δυναμικής προσωπικότητάς της.

Η Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας όπου έζησε μέχρι την ολοκλήρωση των γυμνασιακών σπουδών της, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 κατοικεί στο Μαρούσι.

Σπούδασε Αγγλική και Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Εργάστηκε ως  εκπαιδευτικός στη δημόσια Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση επί τριάντα έτη. Τα μισά εξ αυτών συμμετείχε σε ομάδα εργασίας του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για την παραγωγή γλωσσικού εκπαιδευτικού υλικού, καθώς και σε ομάδες σημαντικών ερευνητικών προγραμμάτων εθνικής αλλά και διεθνούς εμβέλειας του Κέντρου Εκπαιδευτικής  Έρευνας, στο οποίο υπηρέτησε μέχρι την συνταξιοδότησή της. 

Μετεκπαιδεύτηκε σε Βρετανικά Πανεπιστήμια (Καίμπριτζ, Νόττινχαμ, Μπράιτον, Εδιμβούργο) στη μεθοδολογία διδασκαλίας της γλώσσας. 

 Πραγματοποίησε υποδειγματικές διδασκαλίες, παρουσιάσεις και σεμινάρια για καθηγητές Β/θμιας εκπαίδευσης στο πλαίσιο των υπηρεσιακών καθηκόντων της. 

Διετέλεσε βαθμολογήτρια, αναβαθμολογήτρια και προϊσταμένη στο Βαθμολογικό Κέντρο των Πανελληνίων εξετάσεων για αρκετά χρόνια.

Εδώ και αρκετά χρόνια είναι συνεργάτρια της Βορέειου Βιβλιοθήκης του Δήμου Αμαρουσίου, όπου, κατά την περίοδο Οκτωβρίου 2015-Μαρτίου 2016, οργάνωσε και συντόνισε  μηνιαίο πρόγραμμα βιβλιοανάγνωσης και μαθημάτων λογοτεχνίας, με θέμα «Ελληνική πεζογραφία της γενιάς του '30»' (Καραγάτσης, Βενέζης, Τερζάκης, Μυριβήλης).


Η συγγραφική της δραστηριότητα περιλαμβάνει: 

Α) Βιβλία: 

Έξι γλωσσικά βιβλία για τους μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και τα αντίστοιχα βιβλία του δασκάλου, με επεξεργασία αυθεντικού υλικού, από τις Υπηρεσιακές εκδόσεις ΟΕΔΒ

Το βιβλίο Η γλώσσα που μιλάμε στην Ελλάδα-Τα Ελληνικά ως ξένη γλώσσα, Εκδόσεις  University Studio Press, 2004. Ένα εξαιρετικό γλωσσικό βοήθημα, με επιστημονικό τρόπο γραμμένο, από άποψη μεθοδολογίας, που είχα την ευκαιρία να ξεφυλλίσω και να διαπιστώσω, ιδίοις όμμασι, πόσο σπάνιο, καινοτόμο και χρησιμότατο είναι, αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά κοπιαστικής εργασίας. Το βιβλίο παρουσιάστηκε σε συνέδριο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με θέμα «Η διδακτική της Ελληνικής ως δεύτερης/ξένης γλώσσας, νέες τάσεις», καθώς και σε αντίστοιχο συνέδριο του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με θέμα «Η Ελληνική Γλώσσα ως δεύτερη/ξένη».

Μαρούσι - η δική μας πόλη, Εκδόσεις Μελίτη, 2011. Λεύκωμα τοπικής ιστορίας της πόλης του Αμαρουσίου.  

Ο Μαραθώνιος δρόμος της Ολυμπιάδας του 1896, σε ελληνική έκδοση (2012), αλλά και σε δίγλωσση, Ελληνική-Αγγλική έκδοση (2014), από τις Εκδόσεις Α. Θεοδωρίδη ӄ Συν/τες Ε.Ε. 

Τέλος, το βιβλίο Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη - μαγευτικές αφηγήσεις, Εκδόσεις ''Α. Θεοδωρίδης & Συν/τες Ε.Ε.'', 2015, που θα παρουσιάσουμε εδώ απόψε, και το οποίο έχει ήδη παρουσιαστεί στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, στην Αίθουσα Συνεδριάσεων Περιφερειακής Ενότητας Ηλείας,  στο βιβλιοπωλείο ‘’Εν πλω’’,  και στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Κηφισιάς ‘’Γεώργιος Δροσίνης’’. Θα αναφέρω εδώ ότι τα χαρίσματα του βιβλίου αυτού, που είμαι σίγουρη θα αντιληφθείτε κατά τη διάρκεια της βραδιάς, εκτιμήθηκαν δεόντως στο εξωτερικό, από την Ελληνόγλωσση Βιβλιοθήκη της Οξφόρδης, η οποία το αναζήτησε και το συμπεριέλαβε στους τίτλους της.

Β) Εκτός από τη συγγραφή βιβλίων, η Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδη έχει εκπονήσει πλήθος Μελετών και Άρθρων, με θέματα όπως:

«Ελληνική - γλώσσα της οικουμένης»

«Ανεργία – το σύγχρονο κοινωνικό όνειδος»

 «Νικηφόρος Βρεττάκος, ο εναγώνιος ποιητής της ειρήνης της αγάπης και του φωτός»

«Εις μνήμην Παύλου Μάτεση, πολυγραφότατου συγγραφέα και μεταφραστή, παρουσίαση του έργου του: Η μητέρα του σκύλου 

«Μαρίνα των βράχων», ανάλυση του ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη

«Το φιόρο του Λεβάντε - Σύντομη περιήγηση στην ιστορία και τον πολιτισμό του»

«Ο μυθικός ήρωας Ελπήνωρ στην ποίηση του Τάκη Σινόπουλου»

«Μ. Καραγάτσης, ο ακραίος νατουραλιστής της γενιάς του '30»

«Μ. Καραγάτσης – Παρουσίαση των έργων του: Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν, και Το χαμένο νησί» 

«Οδεύοντας προς το ετήσιο, φθινοπωρινό ''νενικήκαμεν''»

«Ακρωτήρι Ιχθύς: Η μαγευτική βουνοσειρά της δυτικής Πελοποννήσου – Εκεί που ανταμώνουν Ιστορία και άπειρο Φυσικό κάλλος»

«Ρήγας Βελεστινλής ο Θεσσαλός, ο φλογερός πρόδρομος της εθνεγερσίας»

«Η λογοτεχνική γενιά του ’30, ορόσημο της πνευματικής μας ζωής»

Δεν έχουμε, λοιπόν, παρά να τη συγχαρούμε θερμά για το πλούσιο πνευματικό της έργο - προσωπικά θέλω να τη συγχαρώ για τον ελληνικό προσανατολισμό του – και να της ευχηθούμε μια εξίσου πλούσια και δυνατή συνέχεια!

Α.Μ.



Στιγμιότυπα από το αφιέρωμα και την παρουσίαση


BINTEO : 

(Βίντεο:  http://perahoragr.blogspot.gr/2017/09/blog-post_22.html?spref=fb
Φωτογραφίες: Προσωπικό αρχείο Αγγελικής Μπούλιαρη και perahora.gr)


 α
































Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ


Είμαι συγκινημένη και χαρούμενη γι' αυτή την παρουσίαση που θα γίνει στο μέρος που γεννήθηκα και πέρασα όλα τα όμορφα και περιπετειώδη καλοκαίρια της παιδικής και νεανικής μου ηλικίας. Εκεί έμαθα να αγαπώ το χώμα, το νερό και τον αέρα, τα δέντρα, τα πουλιά κι όλα τα ζωντανά, τη Φύση και τον Άνθρωπο. Εκεί γνώρισα τη σκέψη και το ρεμβασμό, τις λέξεις και το στοχασμό, το όνειρο και την απόδραση. Κι αυτό το βιβλίο είναι ένας φόρος τιμής στα γενέθλια χώματα και στη δύναμη των ανθρώπων τους.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

ΜΙΑ ΕΥΡΥΔΙΚΗ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1956

Παρουσίαση από τη Λία Παπαϊωάννου, δημοσιογράφο

Public Πλατείας Συντάγματος, Αθήνα - 27-05-2016 

"Δραπέτες του Ονείρου", Αγγελική Μπούλιαρη, Εκδόσεις Ωκεανός


Επιτρέψτε μου να αρχίσω αυτή την παρουσίαση ευχαριστώντας την Αγγελική Μπούλιαρη για τα βιβλία που μας έχει χαρίσει ως τώρα. Διάβασα το πρώτο της βιβλίο πριν δέκα περίπου χρόνια και, πέντε βιβλία μετά, αυτό που με τραβάει και με κάνει να επανέρχομαι σε αυτά, είναι ένα χαρακτηριστικό που δεν χάνεται από καμία σελίδα της, όσο κι αν η ίδια ωριμάζει σαν συγγραφέας. Κι αυτό είναι η γραφή της. Η Αγγελική Μπούλιαρη είναι τεχνίτρια της γλώσσας, του λόγου. Είναι αληθινή λογοτέχνης δηλαδή. Ακόμα και τις πιο σκληρές σκηνές των βιβλίων της έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να τις γράφει, με μία πένα βουτηγμένη στην λεπτότητα και στο αίσθημα, και χωρίς να εξωραΐζει την βία ή την ωμότητά των καταστάσεων, να αφηγείται μέσα από τις γραμμές της μια δεύτερη ιστορία που αφορά τον ψυχισμό των ηρώων της. Αυτό το χαρακτηριστικό της γνώρισμα γίνεται όσο ποτέ άλλοτε φανερό στις 615 σελίδες του βιβλίου Δραπέτες του Ονείρου. Στην ιστορία της Ευρυδίκης.


1. Κοινωνικό πλαίσιο – Οικογενειακό περιβάλλον Ευρυδίκης

Η Ευρυδίκη είχε μία μεγάλη, καθοριστική, πρωταρχική «ατυχία» στην ζωή της. Γεννήθηκε γυναίκα σε ένα χωριό της Ελλάδας το 1956. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, αρκεί να πω πώς μόλις το 1952 είχε δοθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις γυναίκες στη χώρα μας. Και την πρώτη φορά που κατάφεραν να το ασκήσουν τέσσερα χρόνια αργότερα, τη χρονιά που γεννήθηκε η ηρωίδα μας, πήγαν στις κάλπες με το ψηφοδέλτιό τους σταυρωμένο από τον Κύρη τους, όπως συνηθιζόταν να αποκαλούν τους συζύγους τους οι γυναίκες της επαρχίας. Οι γυναίκες τότε, της επαρχίας τουλάχιστον, δεν είχαν γνώμη, δούλευαν και στα κτήματα και στο νοικοκυριό, χωρίς να αναγνωρίζεται η εργασία τους, δεν ελάμβαναν παρά μόνο τη βασική εκπαίδευση, και αυτήν όχι όλες και όχι ολόκληρη. Οι μόνοι ρόλοι που αναλάμβαναν στη ζωή τους διαδοχικά ήταν της καλής κόρης, της καλής συζύγου-οικοδέσποινας και της καλής μητέρας. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από τους κανόνες σήμαινε τιμωρία και αποκλεισμό τους από την κοινωνία. Σαν να μην έφτανε σκέτο το φύλο της Ευρυδίκης για τιμωρία, εκείνη γεννιέται τρίτο κορίτσι σε μία οικογένεια με θυγατέρες.

Ο πατέρας της, ο Ελισαίος, ένας αγρότης της ελληνικής επαρχίας ονειρεύεται την μέρα που θα έρθει ο διάδοχός του στον κόσμο. Ο γιος για τον οποίο θα καμαρώνει στο μέλλον, αφού οι κόρες, τις οποίες υποτιμά, μοιραία κάποια στιγμή θα γίνονταν η ιδιοκτησία κάποιου άλλου άνδρα, τον οποίο μάλιστα θα έπρεπε να πληρώσει και αδρά, μιας και η προίκα καταργήθηκε δια νόμου μόλις το 1983. Ο ερχομός της Ευρυδίκης, μιας κόρης που γεννιέται με «κουσούρι», με παράταιρα χρώματα στα μάτια της, είναι η απόλυτη διάψευση των προσδοκιών του. Έτσι, αντί να γίνει ο πρώτος άντρας που θα την αγαπήσει με ανιδιοτέλεια, της διδάσκει ένα μάθημα αντρικής σκληρότητας που θα στοιχειώσει την κατοπινή ζωή της, και γίνεται η αιτία η Ευρυδίκη να μεγαλώσει με απόλυτη αδιαφορία, χωρίς χάδι, χωρίς επιβράβευση. Παρόλο που πασχίζει να γίνει αποδεχτή, να βιώσει κάτι που υποψιάζεται πώς μοιάζει με αγάπη, εκείνος παραμένει απόμακρος. Η πατρική απόρριψη και βεβαίως η κοινωνική συνθήκη μέσα στην οποία γεννήθηκε, βάζει μέσα της τον σπόρο της χαμηλής αυτοπεποίθησης που αργότερα θα την οδηγήσει να δεχτεί αναντίρρητα την κυριαρχία ενός άνδρα πάνω στην ίδια.


2. Δεύτερη οικογένεια – Τραυματική εμπειρία

Η Ελλάδα του 1961, όταν η Ευρυδίκη είναι πλέον 5 ετών ζει ένα καυτό πολιτικό σκηνικό. Και ως συνήθως ισχύει στην χώρα μας, έτσι και τότε ο δεσμός που κάποιος μπορούσε να αναπτύξει με ένα πολιτικό πρόσωπο θεωρούνταν πολύτιμος. Ο Ελισαίος λοιπόν δέχεται χωρίς πολύ σκέψη την πρόταση του υποψήφιου βουλευτή Θεοδόση και της συζύγου του Ευγενίας να πάρουν κοντά τους την «αόρατη» Ευρυδίκη και να τη μεγαλώσουν σαν δικό τους παιδί. Άτεκνοι οι ίδιοι και ζώντας την πλήξη ενός γάμου συμφέροντος, προσπαθούν να της προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον. Άθελά τους ωστόσο, δίνουν  στην Ευρυδίκη ένα ακόμα «στοιχειό» να τη συνοδεύσει στη ζωή της. Ένα τραυματικό γεγονός λαμβάνει χώρα όσο η ηρωίδα ζει υπό την προστασία τους και σκιάζει την παιδική και εφηβική της ηλικία εμποδίζοντάς τη να χαρεί τη ζωή. Η «τσιγκούνα στα λόγια» Ευρυδίκη, όπως κάποτε την είχε χαρακτηρίσει η  μητέρα της, έχει περιβάλλει τον εαυτό της με σιωπή και φόβο και ίσως γι’ αυτό το τραύμα της ζωής της δεν αποκαλύπτεται παρά πολύ αργότερα.

Κι αν η δεύτερη οικογένειά της έκρυβε στην αρχή την ελπίδα η Ευρυδίκη να γνωρίσει την γονική αγάπη, δεν θα γευτεί παρά ψήγματα από αυτό το τόσο πολύτιμο συναίσθημα. Ο Θεοδόσης, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να μετριάσει την πατρική απόρριψη, αποδεικνύεται «δειλός και για την αγάπη μικρός», όπως πολύ εύστοχα διαπιστώνει για εκείνον κάποια στιγμή η πρώτη του αγάπη. Δεν καταφέρνει να επιβάλει τη βούλησή του στον Ελισαίο για την νομική της υιοθεσία, πράγμα που θα την έκανε οριστικά και αμετάκλητα κόρη του. Αλλά ούτε στην Ευγενία επιβάλλεται, και έτσι όταν εκείνη κρίνει πώς η παρουσία της Ευρυδίκης είναι πλέον απειλητική για το κοινωνικό στάτους του ζευγαριού, την παραδίδει στον πρώτο άντρα που τη ζητά. Το προξενιό ευλογεί και ο πατέρας της Ευρυδίκης. Και εκείνη 16 ετών, διακόπτει το σχολείο και οδηγείται σε μια τρίτη οικογένεια, σαν άλλο πρόβατο στη σφαγή.


3. Γάμος – Βία

Η ζωή της Ευρυδίκης περνά χωρίς να βιώσει τον έρωτα ή μάλλον τον βιώνει σαν διαταγή, σαν καταναγκαστικό έργο. Η τρίτη οικογένεια της Ευρυδίκης, αποδεικνύεται στοιχειωμένη και εκείνη. Το στοιχειό της βίας, και της ταπείνωσης, ονομάζεται Μπάμπης και αναπνέει στο πλάι της, στο διπλό της κρεβάτι. Της γεννά δύο παιδιά, δυο κόρες τις οποίες η Ευρυδίκη λατρεύει. Ταυτόχρονα της αφαιρεί κομμάτια της ψυχή της, που μεγαλωμένη στον φόβο δεν γνωρίζει τι σημαίνει ανάστημα για να το ορθώσει.

Από το πρώτο κιόλας βράδυ του γάμου της, η Ευρυδίκη καταλαβαίνει πως δεν θα βιώσει τον έρωτα ως συναίσθημα και ως πράξη με τον τρόπο που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Δεν θα βιώσει την συντροφικότητα, την φιλία, την στήριξη και τον σεβασμό. Και αποδέχεται τη βία και την ψυχρότητα. Δέχεται να μην εκφέρει άποψη και να υποδουλώνεται στις προσταγές του συζύγου της, βιώνει τον έρωτα ως διαταγή και καταναγκαστικό έργο, ενώ αρνείται τις επιθυμίες της και επιβάλει στον εαυτό της να μην αντλεί ευχαρίστηση από το ανδρικό σώμα.

Όλη αυτή τη σύμβαση τη δέχεται ως την φυσιολογική της κατάσταση. Δεν ξέρει πώς να απεγκλωβιστεί, γιατί δεν είναι ο Μπάμπης εκείνος που την έχει φυλακίσει, αλλά ο φόβος που την κρατά στην Πλατωνική σπηλιά του. Μην γνωρίζοντας την αγάπη, παρά μόνο τη σκιά της στον τοίχο της σπηλιάς, θα αργήσει πολύ να καταλάβει τον εαυτό της και τα δικαιώματά της. Κάπως έτσι, η συγγραφέας καταδύεται στον κόσμο της ενδοοικογενειακής βίας που δυστυχώς πλήττει 1 στις 4 γυναίκες στη χώρα μας.

  
4. Έρωτας – Πορεία προς την ελευθερία

Ο πραγματικός έρωτας για την Ευρυδίκη δεν είναι η ρομαντική συνθήκη που θα παρέσυρε ένα κορίτσι, που θα ξεσήκωνε μια γυναίκα, που θα γεννούσε σκιρτήματα και μοιραία πάθη. Ο έρωτας για εκείνη είναι κατάκτηση. Όταν πλέον γνωρίζει τον Μάξιμο, ο οποίος είναι διατεθειμένος να της δώσει όχι απλώς μια σταγόνα αλλά έναν καταρράκτη αγάπης, η Ευρυδίκη δεν παρασύρεται. Για πρώτη φορά στην ζωή της επιλέγει όχι μόνο με ποιον θα ζήσει πλήρως τον έρωτα, αλλά και το πότε θα αφεθεί σε αυτόν, καθώς για εκείνη προέχει να δώσει τις απαραίτητες μάχες για να κερδίσει τη ζωή της.

Η συγγραφέας δεν πέφτει στην παγίδα να την παρουσιάσει ως μια γυναίκα που «ξυπνά» σαν ηφαίστειο και παίρνει τη ζωή της στα χέρια της, αλλά ως το τραυματισμένο παιδί που ξυπνά καθυστερημένα στην σπηλιά του φόβου, και αδέξιο αλλά ώριμο λόγω της ηλικίας του, αποφασίζει να στρέψει το βλέμμα του προς το φως. Κάνει πρώτα την δική της εσωτερική πορεία προς τον χαμένο της εαυτό, και έπειτα βαδίζει με σταθερά βήματα προς τα έξω, προς την αυτοπραγμάτωση και την αληθινή της ελευθερία. Ο έρωτας για την Ευρυδίκη δεν είναι η αφορμή για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τους φόβους της, αλλά ο προορισμός της.


 5. Κατακλείδα

Το μυθιστόρημα Δραπέτες του Ονείρου, της Αγγελικής Μπούλιαρη, παρόλο που κατά κύριο λόγο αφορά ένα εσωτερικό ταξίδι με τελικό προορισμό την ατομική δύναμη, έχει πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή η οποία κρατά τους αναγνώστες μαγνητισμένους μέχρι το τέλος. Επιπλέον, η Αγγελική Μπούλιαρη έχει δημιουργήσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες.

Η Ευρυδίκη, για παράδειγμα, είναι μια ηρωίδα το παρόν της οποίας και οι αντιδράσεις της σε αυτή την δυσβάσταχτη συμβίωση εξηγούνται και διαμορφώνονται μέσα από τα βιώματα του παρελθόντος της και από τον τρόπο που αυτά σμίλευσαν την προσωπικότητά της. Η συγγραφέας καταφέρνει να δώσει στην κεντρική ηρωίδα της τον απαραίτητο χρόνο, αλλά και σχεδόν ανεπαίσθητες και γι’ αυτό ρεαλιστικές αφορμές, αυτά τα μικρά «κλικ» που λειτουργούν μαγικά στην ζωή του καθένα μας, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει ότι η ίδια πρέπει να αναλάβει τον ρόλο του μυθικού Ορφέα για να ανασύρει τον εαυτό της από τον Άδη.

Όλοι οι ήρωες του μυθιστορήματος είναι στέρεοι ήρωες, οι οποίοι κάνουν  δικαιολογημένες για τον χαρακτήρα τους επιλογές και δέχονται τις συνέπειές τους, με όποιον τρόπο αρμόζει στον καθένα τους. Έτσι, επέρχεται η κάθαρση και αποδίδεται δικαιοσύνη. Άλλωστε, θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου ονομάζεται Ευρυδίκη, ένα όνομα που μέσα του φέρει την έννοια της δικαιοσύνης.

Οι Δραπέτες του Ονείρου μπορεί σε πρώτο επίπεδο να μιλούν για μια γυναίκα, αλλά βαθύτερα μιλούν για την ιστορία του καθένα μας. Κανείς μας δεν γεννήθηκε με τη ζωή του στα χέρια του, είτε στη δεκαετία του 50, είτε σήμερα. Όλων μας οι ζωές βρίσκονται αρχικά σε χέρια άλλων, και άλλοι παίρνουν τις πρώτες κρίσιμες αποφάσεις για λογαριασμό μας. Όπως και της Ευρυδίκης, όμως, έτσι και η δική μας πορεία αυτοπραγμάτωσης μας περιμένει να την διανύσουμε αργά ή γρήγορα στη ζωή μας, με περισσότερα ή με λιγότερα εμπόδια ο καθένας. Μας περιμένει να πάρουμε στους ώμους μας την ευθύνη του εαυτού μας, να αποτινάξουμε τους φόβους του, να αγκαλιάσουμε το μικρό παιδί μέσα μας και να του επιτρέψουμε να κυνηγήσει τον θησαυρό του, που δεν είναι άλλος από την ευτυχία του. Γιατί όπως μας θυμίζει και η συγγραφέας, χρησιμοποιώντας τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ: «Μα τι άλλο είναι η ευτυχία, παρά η απλή αρμονία, ανάμεσα στον άνθρωπο και στον τρόπο που ζει τη ζωή του;»

Τελειώνοντας, θα κλείσω ευχόμενη να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σου, Αγγελική! Αν και νομίζω ότι εφόσον η Ευρυδίκη μοιράζεται το ίδιο «κουσούρι» με τον αξέχαστο David Bowie θα έχει εγγυημένη επιτυχία στο ταξίδι της.

















 Δείτε στο Facebook το άλμπουμ με όλες τις φωτογραφίες από την εκδήλωση:
Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:


Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ - POLIS ART CAFE - ΑΘΗΝΑ


Η ομιλία μου:

"Φίλες και φίλοι, καλησπέρα!

Σας ευχαριστώ που ήρθατε στην αποψινή μας συνάντηση. Η παρουσία σας μας γεμίζει με θετικά συναισθήματα ζεστασιάς, χαράς και αισιοδοξίας.

Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω τους εκδότες μου, την  Άνεμος Εκδοτική, και συγκεκριμένα το Νικόλα και το Γιάννη, γιατί παρέκαμψαν τους δικούς μου δισταγμούς και προχώρησαν στην έκδοση της ποιητικής μου συλλογής «Η νοσταλγία του παλιού πόνου». Έτσι επέτρεψαν στα στοιχειωμένα ποιήματά μου να έρθουν στο φως καθώς, αφού είχα βάλει τους στίχους μου να συλλάβουν τη στιγμή και τα συναισθήματά της, τα κρατούσα με τη σειρά μου φυλακισμένα σε κάποιο συρτάρι.

Ευχαριστώ και τους φίλους ποιητές της αποψινής βραδιάς γιατί μου άφησαν χώρο να μπω ανάμεσά τους. Όπως αναφέρω και στο οπισθόφυλλο της συλλογής, δεν με θεωρώ ποιήτρια, αλλά πεζογράφο, που ωστόσο ήθελε να στεγάσει τους στίχους κυρίως της νιότης της. Εκεί ανήκει το μεγαλύτερο μέρος των ποιημάτων μου που χαρακτηρίζονται από τις κοινές νεανικές ανησυχίες για τις σχέσεις και την κοινωνία, και από τις επιρροές των υπαρξιστών.

Αγαπώ την Ποίηση, γιατί αποτελεί πηγή φωτός, είναι ένα ανοιχτό παράθυρο που βλέπει σε άλλους κόσμους, είναι ένα σκαλί στη σκάλα της ύπαρξης που μας ανεβάζει ψηλότερα, δονεί τα συναισθήματά μας, και τέλος γιατί, είτε μας φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη είτε ένα τσίμπημα στην καρδιά, αποτελεί παρηγοριά.

Ο τίτλος της συλλογής είναι παρμένος από το ποίημα «Η νοσταλγία του παλιού πόνου» και αναφέρεται στον πόνο ως ένδειξη ζωντάνιας. Η νοσταλγία για τον παλιό πόνο αντιπροσωπεύει τη νοσταλγία για την εποχή που είχαμε την ικανότητα να νιώσουμε έντονα συναισθήματα, να αντιδράσουμε, που ήμαστε ζωντανοί. Είναι η νοσταλγία για τον παλιό μας εαυτό που δεν είχε βυθιστεί στην απάθεια, που δεν είχε αλλοτριωθεί.

Ελπίζω τα ποιήματα της συλλογής να αποτελέσουν για τον αναγνώστη αφορμή για σκέψη και να προκαλέσουν συγκίνηση.

Κλείνοντας και εν όψει της καινούργιας χρονιάς, θα ήθελα να ευχηθώ για όλους μας και τον πλανήτη μας, μακροημέρευση και ειρήνη, υγεία, και αμοιβαία αγάπη και φροντίδα!

Σας ευχαριστώ!"