Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΛΑΓΙΑΖΕΙΣ Μ΄ΑΛΛΟΝ ΑΠ΄ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ

"Nordic Summer Evening"
painting by Sven Richard Bergh

Σηκώνεται και πηγαίνει στο σαλόνι. Τραβάει λίγο την άκρη της κουρτίνας κι από τη μεγάλη τζαμαρία του πέμπτου ορόφου αφήνει το βλέμμα της να χαϊδέψει τους βρεγμένους δρόμους, τους φανοστάτες και στο βάθος τα φώτα του αεροδρομίου. Η σκέψη της ταξιδεύει σ' ένα άλλο αεροδρόμιο, αλλού, σ' ένα νησί. Εκεί που υπάρχει αυτός που μπορεί να της χαρίσει την πραγματική ζωή με τη μορφή του, τον ήχο της φωνής του, με την ύπαρξή του.
Δεν ξέρει πώς ακριβώς είναι αυτή η πραγματική ζωή. Όμως, ξέρει ότι η ζωή που θα ζήσει εδώ, σ' αυτή τη μεγαλούπολη, με τον Μάριο, είναι η ζωή μιας άλλης. Κάποιας που ανέλαβε καθήκοντα και υποχρεώσεις που πρέπει αυτή, η Βερονίκη, να εκπληρώσει.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ για το "ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΗ ΚΑΠΝΙΖΕΙ"



"Με μιαν ανάσα το διάβασα, κυρία Μπούλιαρη!!!
Τρυφερό, γρήγορο, με πολλές πολλές εικόνες, δοσμένες με μια ρομαντική διάθεση, για την τόλμη μιας γυναίκας να ανακαλύψει την αλήθεια των συναισθημάτων της που χρόνια έκρυβε,της κόρης που έμαθε για την μητέρα της μέσα από ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο, τις σωστές προβλέψεις που γίνονται λάθος εκτιμήσεις, την ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να σε εκμεταλευτεί αν καταλάβει την ανασφάλειά σου, μέχρι και για τα όνειρα που κρατάμε σε κάποιο κρυμμένο σεντούκι και ξαφνικά τα ξαναβγάζουμε έξω...
Κρυμμένες, μικρές, καθημερινές αλήθειες κρύβονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου σας !!!
Είναι ένα δώρο προς όλες εμάς τις γυναίκες! "

(Τζίνα Γ. 16-09-2012)


**********************************************
"Αγγελική μου, τι όμορφα που τα λες!!!
Πόσο ανθρώπινο και τρυφερό είναι το βιβλίο σου. Μέσα του είδα αλήθειες μου. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι είναι υπέροχο κανείς να κυνηγάει τα όνειρά του, αρκεί να τα έχει συνειδητοποιήσει. Αυτό είναι η ομορφιά της ζωής. Τους συμβιβασμούς μας οι περισσότεροι άνθρωποι τους κάνουμε, παίρνουμε όμως δύναμη όταν η ψυχή μας, όπως λες κι εσύ, μπορεί να ξεπορτίζει και φυσικά να χαίρεται..."
(Ρένα M. 15-09-2012)
****************************************************************

"Άκρως επίκαιρο. Ενίοτε σαρκαστικό, απόλυτα αληθινό. Δεινότητα περιγραφής του τώρα, του ψυχικού κόσμου των γυναικών. Διφορούμενες έννοιες για κάθε ερμηνεία.
Η προδοσία και η απάτη μαστιγώνονται με τον πιο βελούδινο τρόπο. Ο εξοστρακισμός του ‘εντός’  πλήρης.

Πολλά μού έδωσες, πολλά ευχαριστώ!"
(Γιάννης Τ. 09-08-2012)
*******************************************************************


Ειδικά για τη νουβέλα "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει" :
"... Σε κάθε λέξη αποτυπώνεται ο καημός μιας ψυχούλας με τόσο αισθαντικό τρόπο! Και πόση συγκίνηση φύλαξες για το τέλος! ...[Είσαι] Ευαίσθητη, τρυφερή, έξυπνη, ευρηματική, με χιούμορ, δυνατή και αγωνίστρια!"
(Χαρούλα Π. 11-07-2012)
*************************************************

Αγγελική μου, γεια σου!
Διάβασα το βιβλίο σου και πολύ μου άρεσε!
Πραγματικά μου αρέσει ο τρόπος που πλάθεις χαρακτήρες και που τους βάζεις να φιλοσοφούν ή να αντιμετωπίζουν με χιουμοριστικό τρόπο τις δυσκολίες τους. Και η γραφή είναι πιο μεστωμένη.
Πάντα επιτυχίες, καλή μου!

(Κωνσταντίνα Τ. 08-11-2012)
*********************************************************************   

"...Το τρίτο  βιβλίο της Αγγελικής, «Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει», είναι ίσως και το ωριμότερό της. Τα διηγήματα που περιέχει αντικατοπτρίζουν σκέψεις και επιθυμίες, κρυφούς, ανομολόγητους και πιθανόν ανολοκλήρωτους έρωτες και διλήμματα ζωής, τα οποία βασανίζουν τις ηρωίδες και τους ήρωες  των ιστοριών της, ενώ ο φόβος και το πάθος είναι μερικά από τα συναισθήματα που τους διακατέχουν.
Για πρώτη φορά, ίσως, στο έργο της υπάρχει τόσο έντονο το χιούμορ, που δίνει έναν τόνο πιο ανάλαφρο, χωρίς όμως να αφαιρεί καθόλου το δραματικό στοιχείο από αυτό, και χωρίς να μετατρέπει τους ήρωές της σε καρικατούρες, απλά τους κάνει πολύ πιο ανθρώπινους , γήινους και πιο προσιτούς στον αναγνώστη..."
(Μάριος Π. 12-07-2012)
****************************************************

"...Λάτρεψα τον τίτλο, λάτρεψα το εξώφυλλο όταν το πρωτοείδα, λάτρεψα και το βιβλίο. Το διάβασα μέσα σε μία μέρα. Έξι ιστορίες που με έκαναν να νιώσω σχεδόν τα πάντα. Έκλαψα, γέλασα, θύμωσα, ευχαριστήθηκα,  αισθάνθηκα οίκτο για τον ήρωα και αμέσως μετά τη χαρά της δικαίωσης του. Όλα αυτά σε 200 σελίδες. Απίστευτο! Διαβάζω ασταμάτητα από τότε που έμαθα να διαβάζω. Ξέρω τι σας λέω. Δεν γίνεται αυτό, όχι τόσο έντονα, όχι σε τέτοιο αριθμό σελίδων..."
 (Βίβιαν Φ. 12-07-2012)


****************************************************


"Αγγελική μου, διάβασα το βιβλίο σου και μου άρεσε. Το διήγημα που έδωσε τον τίτλο είναι όμορφο και γραμμένο με σπάνια ευαισθησία. Επίσης μου άρεσε πολύ το "Η μαμά το θέλει και το έχει ανάγκη". Τέλεια χαρτογράφηση ενός πραγματικού γεγονότος. Νομίζω πως πρέπει να τεθεί υπ΄ όψιν του Υπουργού Εμπορίου, αν και δεν πιστεύω να ιδρώσουν αυτάκια. Το έχω πει σε όλες μου τις φίλες. Μπράβο!"

(Λένα Π. 30-04-2014)

***************************************************



ΥΓ. Μπορείτε να προσθέσετε κι εσείς τα δικά σας σχόλια στέλνοντας e-mail στη διεύθυνση: angelbouliari@gmail.com













Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

ΧΡΟΝΟΣ ΑΚΙΝΗΤΟΣ! ΑΝΙΚΗΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ!

Ας σταματούσε ο χρόνος!


Όμως το ήξερε, ο Χρόνος νικάει, δεν νικιέται. Είναι ο κατακτητής, δεν κατακτάται. Ορίζει, δεν ορίζεται. Είναι ένας μάγος αυτοκράτορας που δίνει εντολές ανέκκλητες με την υπεροψία της αδιαφιλονίκητης εξουσίας του.

Με το μανδύα του ορίζει τι θα αποκαλυφθεί και τι θα παραμείνει μυστικό δικό του στους αιώνες. Με μια του κίνηση, τραβάει το μανδύα και τα κρυμμένα λούζονται στο φως και φανερώνονται. Και με μια άλλη κίνηση σκεπάζει πρόσωπα, πράξεις, πράγματα και το σκοτάδι καταπίνει τα μυστικά.

Αυτός ορίζει τι θα θεραπευτεί και τι ανίατο θα μείνει.

Όταν εκείνος βιάζεται, σε παρασύρει στο βιαστικό του βάδισμα, και δεν μπορείς να τον προλάβεις, όσο κι αν ασθμαίνεις. Και συνήθως βιάζεται όταν είσαι ευτυχισμένος...
Όταν βαριέται, πάει ανελέητα αργά και δεν μπορείς καν να τον σπρώξεις - είναι τόσο βαρύς! Και συνήθως βαριέται, όταν εσύ βαλτώνεις στην απελπισία...

Χρόνος ακίνητος! Ανίκητος Χρόνος!


Όταν γκρεμίζονται οι μύθοι και τα παιδικά πιστεύω
και βρίσκεις την τόλμη να ζήσεις τη δική σου ζωή
Έτσι κι αυτή τη φορά ο Χρόνος οδήγησε με τις βιαστικές δρασκελιές του την κούρσα, φέρνοντας την εβδομάδα των εραστών στο σκοτεινό χώρο των μυστικών του παρελθόντος και την ίδια τη Βερονίκη μαζί με την Ισμήνη στη σάλα αναμονής του αεροδρομίου του νησιού, να περιμένουν το Μάριο.

Ούτε στιγμή δεν είχε φανταστεί η Βερονίκη ότι και το δευτερόλεπτο μακριά από τον Τόνυ θα ήταν τόσο βασανιστικό κι ότι θα χρειαζόταν να πιέσει τόσο πολύ τον εαυτό της για να δείχνει χαρούμενη! Έπρεπε, όμως. Για το Μάριο. Που ήταν καλός και σωστός και σίγουρα δεν άξιζε όσα του έκρυβε.

Λιγομίλητη και μ' ένα αδιόρατο μελαγχολικό χαμόγελο τον παρακολουθούσε, ενώ μιλούσε με την ξαδέρφη του, και κατέληγε πάλι στο ίδιο απελπιστικό συμπέρασμα. Δεν είχε το δικαίωμα να τον πληγώσει. Ποτέ δεν θα έβρισκε το θάρρος να του πει τι συνέβαινε.

Και τον ακολούθησε ξανά, στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού αυτή τη φορά, κοιμήθηκε μαζί του στα λευκά σεντόνια ενός άλλου πολυτελούς ξενοδοχείου, ενώ η σκέψη της άλλο κορμί αγκάλιαζε κι άλλο στόμα φιλούσε, έβγαλε κι άλλες ευτυχισμένες φωτογραφίες κι έκλαψε κρυφά...


Το δικαίωμα του λάθους και της προσωπικής επιλογής

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:













 


Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

ΣΥΝΤΟΜΕΨΕΣ ΤΟΣΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ, ΣΧΕΔΟΝ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΣ!

Από τη νουβέλα: Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει

Από: Το Ημερολόγιο της Λυδίας

Πέμπτη 23 Νοέμβρη


Το ταξί με άφησε μπροστά στο Ξενοδοχείο Esmeralda, σ’ έναν ήσυχο δρόμο. Στο βάθος η Notre Dame, επιβλητικά γοτθική, ανυπέρβλητα μεγαλειώδης, φαινόταν να μου προσφέρει τη στοργική σκέπη της. Ο οδηγός ήρθε από την πλευρά μου να μου ανοίξει την πόρτα. Μόλις πάτησα το πόδι μου στην άσφαλτο, μια παράξενη συγκίνηση με κατέλαβε κι ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν. Σήκωσα το βλέμμα ψηλά, στη στέγη του κτιρίου κι ακόμα πιο ψηλά, πέρα απ’ αυτήν, στον καθαρό, καταγάλανο ουρανό και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Πατώ τον τόπο που ζεις!

Θα μπορούσα, αμετανόητη νοσταλγός, να γονατίσω και να φιλήσω τον τόπο που ζεις…

«Είμαι εδώ», σου είπα απλά, μόλις απάντησες στο τηλέφωνο.



 Φόρεσα ένα μπεζ ταγιέρ, όπως σου είχα πει, όταν συζητήσαμε πώς θα γνώριζε ο ένας τον άλλον. ‘Εσείς οι γυναίκες αλλάζετε διαρκώς’, μου είπες σοβαρά. ‘Ίσως είναι κι αυτό μέρος της γοητείας σας. Πώς είσαι;’ Σου είπα πως δεν έχω αλλάξει πολύ, έχω πάρει λίγα κιλά μονάχα κι έχω λίγο πιο κοντά τα μαλλιά μου. Με συμβούλεψες να ντυθώ ζεστά, γιατί τα βράδια είναι ψυχρά.

Πώς θα μου φαινόσουν; Μήπως μια πλάνη που θα κατέρρεε μέσα σε λίγες στιγμές, μια μακρόχρονη πλάνη με στιγμιαίο τέλος; Πώς θα σου φαινόμουν; Μια ‘καλοζωισμένη αστή’, μια ‘μεσήλικη νοικοκυρά’;

Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος. Σε λίγο θα αντιμετώπιζα ‘το στοιχειό’ της ζωής μου.  Ωστόσο ήμουν προετοιμασμένη. Και ποτέ δεν υπήρξα δειλή. Οδυνηρή ή όχι η συνάντηση αυτή, θα ήταν μια λύτρωση…

 Bγαίνοντας από το ξενοδοχείο, σε είδα αμέσως. Ήσουν ακουμπισμένος πάνω σ’ ένα μεγάλο τζιπ με πινακίδες του Διπλωματικού Σώματος. Δεν είχες αλλάξει καθόλου, μονάχα ακόμα πιο αδύνατος από τότε. Μοντέρνος όπως πάντα. Τότε μακριά μαλλιά, μούσι, μπλουτζίν και πουκαμίσες με ζωηρά χρώματα. Τώρα κοστούμι με πουκάμισο χωρίς γραβάτα και μαλλιά κουρεμένα πολύ κοντά. Σχεδόν όπως σ’ είχα ονειρευτεί…

Σταθήκαμε ο ένας απέναντι από τον άλλον και κοιταχτήκαμε βουβοί. Τα μάτια σου εξακολουθούσαν να είναι δυο λίμνες, σκοτεινές μα και γλυκές, που με  πλανερά καλέσματα με βούλιαζαν ηδονικά μες στο βυθό τους.

Ήταν παράξενο, λοιπόν, αλλά αληθινό: Ο χρόνος για μένα, πραγματικά, είχε σταματήσει στο παρελθόν…

Χαμογελάσαμε αμήχανοι και οι δύο.

«Ας χαιρετηθούμε, λοιπόν. Τι περιμένουμε;» είπες πρώτος.

Δώσαμε τα χέρια και φιληθήκαμε στο μάγουλο. Σαν δυο παλιόφιλοι που συναντιούνται ξανά, μετά από πολύ καιρό, αγκαλιαστήκαμε και με χτύπησες φιλικά στην πλάτη. Κι εγώ αφέθηκα. Ακούμπησα το κεφάλι μου απαλά στο στέρνο σου, κοντά στη λακκουβίτσα του λαιμού σου, κι ανέπνευσα τη μυρωδιά σου. Την είχα τόσο λαχταρήσει αυτή τη στιγμή! Τότε εσύ, με τα δυο σου χέρια, μ’ έπιασες από τα μπράτσα και με απομάκρυνες μαλακά…

Συντόμεψες τόσο αυτή την επαφή, σχεδόν την εξαφάνισες!

Και τότε ο χρόνος, με μια  ματωμένη χαρακιά, επιτέλους ξεκόλλησε από το παρελθόν και μ’ ένα τεράστιο άλμα, άρχισε πάλι να κυλά, από το παρόν αυτή τη φορά…



Απόσπασμα από το βιβλίο: Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει